چهل گیسو نوشته محمدرضا صفدری انتشارات نیماژ

برخی فعالیت ها در دایره ی هنر و ادبیات متعلق به امروز و فردا، امسال و سال آینده نیستند؛ از قید زمان آزادند و نسل از پی نسل می توانند از چشمه ی جوشانشان بهره بردارند و سیراب شوند. پژوهش در زمینه ی فرهنگ عامه و هنر و ادبیات فولکلور چه در زمینه ی موسیقی باشد، چه رقص، چه آیین های دسته جمعی و چه ادبیات شفاهی که موضوع سخن ماست فی نفسه پژوهشی ست سترگ چه رسد به این که استادی داستان نویس همچون محمدرضا صفدری به چنین کاری همت گماشته باشد؛ او که خود قصه گویی ست مدرن، حال سراغ زیباترین افسانه های بومی جنوب رفته است تا چیدمانی به گزین و روایتی پیراسته از این افسانه ها داشته باشد. افسانه هایی که با ظهور فناوری های سرگرمی ساز و همزمان درگذشت پدربزرگ ها و مادربزرگ هایمان که روزگاری یک تنه برای نوه ها نقش همهی رسانه های امروز دهکده ی جهانی را بازی می کردند، بیم آن می رفت که دیر یا زود به محاق فراموشی سپرده شوند. افسانه هایی که یک قوم و نسل از پی نسل آن قوم برای شناخت خود و شناخت ناخوداگاه جمعی اش به آن نیاز دارد و باید به آن اتکا کند. اگر این دشواری وظیفه را در آذربایجان صمد بهرنگی بزرگ به دوش کشید و در کرمانشاه علی اشرف درویشیان نازنین، این بار بزرگ را به مقصد رساند، حالا دست کم بخشی از افسانه های شفاهی خطه ی جنوب هم با روایت شیرین محمدرضا صفدری مکتوب شده است و بانام «چهل گیسو» در اختیار آنان قرار گرفته که قدر گوهر گرانبهای فرهنگ و ادبیات شفاهی مردم ایران را می دانند.